Verkramping en plaatseljkheid

Met de explosie die het zien van bevrijding is, houdt de verkramping op.
Dat wil niet zeggen dat de ervaring van een verkrampte persoon
niet kan terugkeren, want alles is mogelijk bij bevrijding.
Maar de verkramping heeft sterk de neiging niet meer op te treden
als bevrijding eenmaal gezien is.

Plaatselijkheid daarentegen, het gevoel dat er sprake is
van een lichaam-geest-mechanisme op een bepaalde plaats,
is iets anders dan psychologische en emotionele verkramping.
Toen bevrijding gezien werd, kwam het gevoel van plaatselijkheid
voor dit lichaam-geest-mechanisme een tijdlang niet meer terug.
Er werd gezien dat gewaarzijn overal aanwezig is.

De kamer waarin staan plaatsvond, de straat waarin gelopen werd,
de lichamen en lantarenpalen en bankjes en ruimte die verschenen,
voelden niet anders aan dan deze arm, dit denkproces, dit zien,
deze voeten die over het trottoir liepen.
Het gevoel dat er iemand ergens langs liep
of een ruimte doorkruiste was afwezig.
Maar er werd wel beseft dat het lichaam in staat was
zich door ogenschijnlijke plaats en tijd heen te bewegen
zonder tegen muren of de toekomst te botsen.

Een tijdje later keerde het gevoel van plaatselijkheid weer terug,
en er werd weer gevoeld dat er een lichaam
was dat een tijd-ruimte-dimensie innam.
Maar het gevoel van verkramping dat
voortdurend deel had uitgemaakt van dit leven,
zelfs na het ontwaken, was verdwenen.

Bevrijding gaat gepaard met zien
dat er alleen onvoorwaardelijke liefde is
die verschijnt als alles wat er is.
Daar is geen verklaring voor,
ook al gaat het denken daar naar op zoek.
Het is eenvoudigweg zo.

Als ‘ik’ gezien wordt als alles,
kan in dat zien geen enkele mogelijkheid aanwezig zijn
dan het besef dat alles liefde is.

Richard Sylvester

 

Advertenties

De kostbare schat van de zuivere geest in de natuurlijke staat

Ons gedrag wordt onvoorspelbaar afwisselend
We zijn in onmiddellijke, pure aanwezigheid geduwd
Waar we geen grond meer onder de voeten hebben
Voor redenaties over waarheid en onwaarheid
Zonder referenties of verwijzingen,
In grenzeloze transparantie,
Buiten het bereik van de valkuil van filosofie,
Eten, bewegen, slapen, zitten,
Dag en nacht; één glad continu geheel
We leven in de gelijkheid van de realiteit van onze eigen aard.

Met geen goden om te aanbidden, geen duivels om uit te drijven,
Niet langer nog de gewoonte om speciaal in meditatie te gaan zitten.
Zonder pretentie, vrij en op z’n gemak
Hier is een ongedwongen meester,
Zonder een gevoel van trots over zijn besef van totaliteit.
Wijd open, losjes rondhangend in spontaniteit en eenheid,
Zonder de behoefte om te handelen,
Veilig in het nu, vrij van stress en ongemak, is hij gelukkig.

Subtiel helder inzicht is zonder bodem
En meditatie is niet een speciale staat.
Dus er is geen discipline meer om na te streven,
En geen doel nog om te bereiken
Nergens enige voorkeur, elk onderscheid gladgestreken
Geen noodzaak voor streven en strijden, in nul dimensies,
Zijn wij tevreden.

Door de afwezigheid van ambitie
Eindigt iedere gedisciplineerde beoefening
En omdat er niets is wat we zouden kunnen verliezen,
Laten we alle benauwende correcties varen
Aangezien noch iets, noch alles, noch niets bestaat
Is alles wat verschijnt, alles wat gebeurt, altijd al vrij.
Maar aangezien bevrijding van nature, in het nu,
Door zichzelf, onmogelijk is
Is er in de totaliteit waar je niet naar kunt verwijzen
Niets wat nog opgelost hoeft te worden.

(Longchenpa)

De matrix

 De matrix

Als we naar de sterren kijken,
kunnen de meesten van ons haast niet anders
dan zich verbazen over de aard van het heelal.
Vanuit een wetenschappelijk oogpunt weten we
dat het materiële objecten zijn,
maar hoe en waarom hangen ze daar?
Wie heeft ze daar geplaatst?

We denken misschien:
‘In de enormiteit van ruimte en tijd word ik geboren en sterf ik,
maar is dat mijn einde? Verdwijn ik daarna in het niets?
Waar was ik voordat ik werd geboren?’.
De meesten van ons kunnen zich niet voorstellen
dat we voor altijd zullen verdwijnen.
Iets zegt dat dit niet klopt,
maar we kunnen niet precies verklaren wat.

Zulk voortdurend twijfelen kan ons gek maken
en kan ons tenslotte naar een leraar leiden
die beweert het antwoord te weten.
Net als wij allemaal wil Neo de Waarheid weten
over de enige wereld die hij tot dan toe kende, de Matrix.
Neo vraagt Morpheus de Matrix te beschrijven.
Morpheus vertelt hem dat de Matrix zo overtuigend is
dat het hem ervan weerhoudt de Waarheid over de wereld te kennen.

Morpheus zegt dat deze Matrixwereld niet werkelijk is.
Hij is gecreëerd om zó echt te lijken dat iedereen denkt
dat hij een werkelijk leven leeft:
dat men naar zijn werk gaat, televisie kijkt, belasting betaalt,
naar de kerk gaat, enzovoort. Maar het is een truc.

De Matrixwereld is geschapen om zó werkelijk te zijn
dat niemand ooit de waarheid over zichzelf zal kennen.

(Pradheep Chhalliy)

In het zijn zelf bestaat er geen angst

In het zijn zelf bestaat er geen angst of wachten.
Geen wachten, geen anticiperen, geen straks.
Herken het Zelf dat niet bezig is
in een andere toestand te geraken.
Het is toestandloos. Het Is gewoon.
Het is niet het denken.
Herken het verschil tussen denken en het Zelf.
Denken lijkt meer op de wind die beweegt,
maar het Zelf is zoals de ruimte,
die overal aanwezig is en niet beweegt.
Ruimte heeft geen mening over het denken.
Gedachten kunnen niet crashen in de ruimte,
want de ruimte is vormloos.

Herken, erken en wees één met de ruimte, die Is.
Dit is heel natuurlijk voor je.
Het doet er niet toe wat het denken erover zegt.
Het kan zeggen:
‘Simpel zijn heeft geen betekenis.
Iets worden betekent pas wat.’
En wanneer je dit accepteert,
berooft het je van je innerlijke vrede en stilte.
Het Zelf zijn is niet een toestand van luiheid.
Het is in natuurlijke harmonie zijn.
Houd je aandacht hier in de stilte van het zijn.
En tegelijkertijd kun je merken
dat je activiteiten er niet onder lijden
dat je aandacht in het zijn rust.

De uitnodiging hier is om compleet
door het oerwoud van het denken te gaan
naar en tot in de zuivere herkenning
van wat tijdloos en volmaakt is.
Dit is compleet mogelijk hier.
Wees niet bang.
Als een menselijk wezen dit gedaan heeft,
wanneer dan ook, en hoe lang geleden dat ook was,
kan de rest van de wereld hen niet vergeten.
De impact van hun aanwezigheid brengt licht
naar ontelbare wezens.
Die aanwezigheid, waarover ik spreek, is je eigen ware Zelf.
Niemand is er dichterbij dan een ander, of er te ver van vandaan.
Dat zijn meer ideeën.
Ontwaak tot wat je nooit niet kunt zijn.
Grijp je kans.
Kom.

(Mooji)

Over tegenwoordigheid

 

Tegenwoordigheid is een kwaliteit van verwelkomend,
open gewaarzijn dat eenvoudig is gewijd aan dat wat is.
Er kan nog steeds iemand zijn die gewaar is,
en iets waarvan hij of zij zich bewust is…
het geluid van stromend water, de smaak van thee, het gevoel van angst,
of de druk en de gewaarwording van het zitten op een stoel.
En dan kan er een loslaten plaatsvinden van degene die gewaar is,
en alles wat overblijft is tegenwoordigheid.
Dit alles is geheel vrij van oordeel, analyse,
de wens iets te concluderen of te bereiken.
Er is geen bewegen en geen verwachting.
Er is eenvoudig wat is.

In het begin is het voldoende toegewijd gewaarzijn toe te laten
met betrekking tot dat wat is.
Het loslaten van degene die gewaar is kan gemakkelijk volgen,
maar het kan nooit een taak zijn.

Ik kan geen tegenwoordigheid ‘doen’,
omdat ik gewoon tegenwoordigheid ben.
Dus is er geen proces dat ik kan leren
omdat ik niet iets kan leren of bereiken wat ik reeds ben.

Tegenwoordigheid is volkomen moeiteloos en is dichter bij mij dan ademhalen.
Tegenwoordigheid verlangt slechts van mij dat ik haar herken en toelaat.
Ik ontwijk of belemmer haar echter dikwijls.

Het bestaan zou niet mogelijk zijn zonder tegenwoordigheid.
Ik ben tegenwoordigheid en jij bent tegenwoordigheid.
Als wij niet tegenwoordig zouden zijn, zou er geen bestaan zijn.
Tegenwoordigheid komt voort uit de bron van al wat is,
bekend of onbekend.
Wij zijn de enige bron van onze eigen unieke en alomvattende schepping.

(Tony Parsons)

Alles is nu

Een plotseling wantrouwen tegen zijn zintuigen
en de ogenschijnlijk zo stevig gefundeerde stoffelijkheid
van de buitenwereld vlamde als een bliksemschicht,
uit het diepst van zijn ziel brekend,
voor een moment in hem op, en,
als het ware de sleutel vormend tot de geheimenissen
van dergelijke onverklaarbare gebeurtenissen
(of een mens die hij gezien had
nu van vlees en bloed was of een geest, een schim)
schoot hem te binnen wat hij als kind al had geleerd:
dat het licht van bepaalde,
onbegrijpelijk ver verwijderde sterren van de melkweg
zeventigduizend jaar nodig heeft om de aarde te bereiken
en dat men daarom – als er verrekijkers zouden bestaan
die sterk genoeg waren om deze hemellichamen
dicht voor ogen te brengen –
daarboven gebeurtenissen zou kunnen aanschouwen,
zó werkelijk en zó waarachtig
alsof ze zich zo juist voltrokken hadden,
terwijl deze gebeurtenissen al sinds zeventigduizend jaar
in het rijk van het verleden verzonken waren.

In de oneindige uitgestrektheid van het heelal moest dus
– een werkelijk verpletterende gedachte –
iedere gebeurtenis die eenmaal geboren was,
eeuwig als beeld, in het licht bewaard, blijven bestaan.
Er is dus – ook al ligt het buiten het bereik
van het menselijke vermogen –
een mogelijkheid, concludeerde hij,
om het verleden terug te halen.
Alsof de verschijning van de oude jood voor de lessenaar
op de een of andere manier met deze wet
van een spookachtige terugkeer samenhing,
werd deze plotseling
een schrikaanjagende werkelijkheid voor hem.

(Gustav Meyrink)

Weiger niet te zijn wat je wel bent

Dat wat je bent, je ware wezen, heb je lief;
wat je ook doet, doe je voor je eigen geluk.
Dát te kennen, dat te vinden, lief te hebben,
is je diepste verlangen.
Sinds onheuglijke tijden heb je van jezelf gehouden,
maar nooit op een intelligente manier.
Stel je lichaam en je geest op een intelligente manier
in dienst van het Zelf — dat is genoeg.
Wees je eigen Zelf trouw
en houd onvoorwaardelijk van jezelf.
Doe niet alsof je net zoveel
van anderen houdt als van jezelf.

Zolang je niet gerealiseerd hebt
dat ze één zijn met jezelf, kun je niet van ze houden.
Pretendeer niet te zijn wat je niet bent
en weiger niet te zijn wat je wel bent.
Je liefde voor anderen is niet de oorzaak,
maar het gevolg van zelfkennis.
Een deugd kan zonder zelfkennis nooit echt zijn.
Als je zonder een spoor van twijfel weet
dat een en hetzelfde leven stroomt door alles wat is,
en dat jijzelf dat leven bent,
dan houd je natuurlijk en spontaan van alles en allen.

Als het je duidelijk wordt hoe diep
en compleet je liefde voor jezelf is,
dan weet je ook dat ieder levend wezen
en de hele schepping deel uitmaken van die liefde.
Maar als je iets ervaart als van jou gescheiden,
kun je er niet van houden,
want dan ben je er bang voor.
Vervreemding veroorzaakt angst
en angst versterkt vervreemding.
Dat is een vicieuze cirkel.
Alleen zelf-realisatie kan die doorbreken.
Richt je daarop, onvoorwaardelijk.

(Shri Nisargadatta Maharaj)